Vest o smrti čuvenog sremskog partizana Žike Stojšića nije jedna u nizu sličnih vesti, već je to vest o odlasku jednog od poslednjih pripadnika one generacije koju je Latinka Perović nazvala „generacija podviga i poraza“.
Učešće u prvom podvigu – oslobođenju zemlje od okupatora – započeo je u rodnom Manđelosu pod rukovodstvom svog druga i prvog komšije Boška Palkovljevića Pinkija, proslavljenog diverzanta i narodnog heroja. U Fruškogorskom partizanskom odredu, koji je na tom terenu stvorio oazu slobode. Žika je komandir čete. Nakon što su, kako pesma kaže, „Sremci krenuli sa te Fruške gore i odoše u Bosnu da se tamo bore“, Žika Stojšić ratuje po svim krajevima Jugoslavije u sastavu vojvođanskih divizija. U borbama za oslobođenje Srbije i Beograda, a zatim i Srema i svog Manđelosa, Žika je komandant Prve vojvođanske brigade sa kojom nastavlja pobedonosni put preko Dravskog fronta sve do Austrije. Pri kraju rata slučajno sreće svoju devojku iz Manđelosa Anicu, sada već prekaljenu partizanku, i ostaju zajedno do kraja života.
U drugom podvigu – obnovi i izgradnji uništene zemlje – Žika nastavlja sa onim istim elanom koji ga je nosio kroz borbu za slobodu. Bio je vojnik, poslanik Skupštine Srbije i društveno-politički radnik, a u penziju je otišao 1979. godine u činu general-potpukovnika i načelnika Vojnog kabineta predsednika Republike.
Nakon toga dolazi period poraza i rušenja svih vrednosti i ideala za koje se borila njegova generacija. Ali Žika se, sa urođenom sremskom upornošću, ni tada ne predaje. Aktivno učestvuje u radu Saveza antifašista Srbije boreći se do poslednjeg dana protiv četničkog revizionizma i stvaranja društva falsifikata i lažne istorije kakvo danas dominira u Srbiji. Ostaće upamćen kao čovek izliven iz jednog komada, kao oličenje dostojanstva i kao neko na koga ste se uvek mogli osloniti.
Aleksandar Sekulović